Dagboek beschreven door Roelie... foto's:
Links/midden: het internaat - de dorm - onder/achter ons appartement in de schaduw!
Rechts: Roelie maakt dagboek in haar werkkamer - de logeerkamer.

--
Reageer... stuur ons een email (klik op deze tekst!)

Dagboek  16-22 november

Het was weer een interessante week.
Vorige week zijn twee nieuwe gezinnen aangekomen. Zij zullen hier een voorbereidingstijd hebben om later in de Bush bij een stam te gaan werken.
Zondag werden ze in de samenkomst van harte welkom geheten en hebben ze zich voorgesteld. Het waren een echtpaar met een baby van 4 maanden uit de Verenigde Staten en een echtpaar met 4 kinderen uit Zuid Afrika! Die hadden we hier nog niet! :)
Drie prachtige meiden van 8, 6 en 4 jaar, gekleed in dezelfde schattige jurkjes en een baby van net 3 weken oud! Een jongentje! De grote verrassing van het gezin!
Zaterdagavond hadden we al even kennis gemaakt met de Zuid Afrikaanse familie , zij waren namelijk te gast bij Annette en Jan en die nodigden ons uit om na het eten even koffie te komen drinken.
Dat was een leuke ontmoeting omdat Nederlanders en Zuid Afrikanen buina dezelfde taal spreken. Alhoewel de conversatie toch overwegend in het Engels ging want de vrouw verstond geloof ik het Nederlands niet goed. Maar de man schakelde net zo gemakkelijk over dat was leuk om te horen, vooral omdat het Zuid Afrikaans erg leuk klinkt, bijna kinderlijk in onze oren. Ik vertelde dat ik op school vroeger een paar Zuid Afrikaanse liedjes had geleerd, dus hebben we samen die liedjes gezongen, want zij kenden ze natuurlijk ook, van ”  Bobbejaan klim die berg…… je moe nie huil nie, je moe nie treur nie, die Stellenbosse kerls kom weer, enz.” . En “ Hoe rij die boere, zit, zit , zo, …Hoera!” Enz. Dat was natuurlijk erg leuk! Ze vonden het prachtig om zomaar iemand tegen te komen die liedjes in hun taal kende. Zij waren al ongeveer een jaar op PNG op het hoofdeiland geweest voor training. Van een van hen waren de vader en moeder op bezoek, die waren er ook nog bij. Die zouden nog 3 weken blijven. Een fijne hulp voor hen in de periode van verhuizing en de nieuwe baby, waar ik mijn verliefde ogen natuurlijk nauwelijks van af kon houden.

De kinderen uit de oudste groepen van school hadden van vrijdag tot zondag een Geloofsopbouw-Weekend. De oudsten (map 4,5) gingen per vliegtuig naar Goroka. Met de kleine Cesna, dus er moest wel 3 of 4 keer heen en weer gevlogen worden om alle jongelui daar te krijgen. Alle kinderen van die leeftijdsgroep, van alle gezinnen die op PNG werken werden verwacht. Het was jammer dat sommige kinderen niet meekonden, waarschijnlijk i.v.m. de hoge kosten die het vliegen met zich meebrengt. Er is helaas geen andere mogelijkheid in een zo uitgestrekt zendingsgebied zonder doorgaande wegen en niet elk gezin krijgt blijkbaar overvloedig support.

De jongere groep (map 3) hield hun weekend een eind verderop in een klein bungalowparkje.
Tijdens dit weekend hadden we ook een arts en een verpleegster op bezoek uit Goroka (als retourlading van de Cessna). We hebben hier geen artsen, dus het is fijn als er een of twee keer per jaar een arts komt voor het geval dat je bepaalde klachten hebt. De arts is een Amerikaan, de verpleegster een Duits meisje dat hier werkt als associate, dus voor een paar jaar. Als je dus ergens mee zat op medisch gebied kon je hen tijdens hun spreekuren bezoeken.Het was goed dat ze er waren, want op vrijdagavond, de eerste avond van het jeugdweekend was er een ongelukje gebeurd. Tijdens het spel had een 14-jarige jongen een mes in zijn voet gekregen. Toen we dat bericht hoorden schrokken we allemaal erg en dachten er het ergste van, maar gelukkig viel het mee en na een paar hechtingen en een stevig verband kon hij weer op eigen voeten lopen (de volgende dag was een pleister voldoende voor de hele wond!) en diezelfde avond terug naar zijn vrienden.
Later bleek tijdens het spel toen hij een harde bal tegen zijn buik kreeg, dat dit buitengewone pijn veroorzaakte. Na onderzoek bleek dat hij een hernia in zijn buik heeft en dat hij met spoed geopereerd moet worden. Dat is erg sneu. Dit gezin, dat uit Canada komt, is nog maar een korte tijd hier. De ouders zijn allebei bij het onderwijs betrokken. Voor zover het nu bekend is gaan zij het liefst terug naar Canada voor deze operatie.

Links: De dokter, de jonge patient en de verpleegster.

Rechts: Mozes (ICT deskundige), dokter, patient en verpleegster met op de achtergrond een Ierse bouwvakker die hier even flink heeft meegewerkt voor de bouw van huizen voor zendelingen in de Bush en achteraan links Annette bij de BBQ-tafel. Op tafel glaasjes water!

Woensdagavond mocht ik op de ladiesmeeting mijn getuigenis geven.
Ik had het goed voorbereid, omdat het natuurlijk in het Engels moest, en ik had alle vrijheid met mijn inbreng voor die avond. Ik had een aantal Opwekkingsliederen die ook in het Engels in de bundel staan uitgetypt en geprint, zodat we de avond met een paar liederen konden beginnen en eindigen. Dat mis ik wel een beetje, het samen zingen. Ik hoop dat ik hiermee een trend heb gezet. De aanwezige dames, het waren er dit keer ongeveer 12, vonden het in elk geval heel fijn. Ik had mijn gitaar meegenomen zodat we mooi op toon bleven. Niet dat ik een ster ben in gitaarspelen, degenen die mij beter kennen, weten dit, maar ik heb natuurlijk gekozen voor liederen met gemakkelijke grepen, die ik ook goed ken. Ik had ze van te voren geïnstrueerd dat ze luid moesten zingen zodat ze mijn eventuele misslagen niet zouden horen, dat werkte wel op hun lachspieren, maar het ging aardig goed.
Verder had ik een fotopresentatie samengesteld, die begon met een paar plaatjes uit mijn kinder- en tienertijd gevolgd door foto's vanaf onze verkering tot nu. De avond tevoren zijn Sinco en ik daar tot diep in de nacht mee bezig geweest. Ik had de foto’s bij elkaar gezocht, maar om er een slide-show van te maken, daar had ik geen kaas van gegeten. Gelukkig kan Sinco dat allemaal heel goed en zo werd het echt leuk, al zeg ik het zelf.
Mijn leven in een notendop.... hier zouden ze zeggen: in een kokosnotendop! Tijdens mijn getuigenis klikte ik de foto’s aan waar ik in het verhaal zat.
De dames hadden er veel plezier in, vooral de plaatjes waar ze Sinco in zijn jonge jaren zagen vonden ze schitterend! Tja, die vrouwen!
En als klapper op de vuurpijl van mijn voorbereidingen had ik echte speculaas gebakken, waar ik hen op trakteerde! Ik had speculaaskruiden uit Nederland meegebracht. Ze kenden die smaak nog niet, en vonden het heel lekker, en terecht!

Sinco bezoekt af en toe onze inlandse werkers. Gisteren Michel en vandaag Tony. Beiden wonen in Kasia, ongeveer 20 minuten lopen aan de kust. Michel kan Engels spreken en wil Sinco graag helpen met het leren van Pidgin Engels, zij zeggen Tok Pisin (Tok komt van het Engelse talk en betekent “taal” ). Dus Sinco heeft Michel nu inmiddels een paar keer thuis opgezocht en kennis gemaakt met zijn gezin en verdere familie. Ze wonen aan de zee en natuurlijk met velen van de familie bij elkaar. Sinco heeft ook foto’s gemaakt. De kinderen vinden het schitterend om op de foto te mogen en het leuke van een digitale camera is, dat je ze direct het resultaat kunt laten zien. Een openbaring voor hen. Sinco is nu net terug van zijn bezoek aan Tony, ook aan zee. Hij vertelde dat terwijl hij een foto maakte, de hele familie, voor zover ze er op zaten, door het bankje zakten, tot grote schrik en hilariteit. De foto zal wel geplaatst worden. Zie onder.
Zelf ben ik ook een paar keer met Pidgin bezig geweest. We hebben een complete cursus op de computer staan, inclusief een stukje geschiedenis van PNG en een uiteenzetting over hun gewoontes enz. Daar heb ik nu een deel van gelezen, dat is erg interessant. Vooral hoe zij met elkaar omgaan. Het is voor ons heel belangrijk dat allemaal te weten omdat het zo anders is dan wij in onze leefwereld gewend zijn. Je kunt ze gauw beledigen en dat is niet de bedoeling. Wat bij ons normaal is bij hen beledigend of bedreigend, bijvoorbeeld op de deur kloppen. Beter is het te kuchen of te roepen. In principe zijn de mensen hier heel vriendschappelijk en sociaal en vinden het fijn als wij in hun leefwereld binnen komen en hen op gelijke voet behandelen.
Ik blijf het verrassend vinden dat de mensen (niet iedereen hoor), maar zowel mannen, als vrouwen en kinderen hun hand opsteken als we met de auto langs hen rijden. En als je te voet bent, altijd vriendelijk lachen of groeten. Dat voelt wel prettig.

Deze week hebben Sinco en ik ook weer een keer opgepast in een gezin hier. Dit keer het gezin waarvan ik het kleine jongetje af en toe voor mijn rekening neem. Even lekker knuffelen en zorgen dat zijn moeder even niet op hem hoeft te letten. De ouders waren uitgenodigd om met een paar andere echtparen te gaan eten in Kimbe in het mooie restaurant van Liamo. Het was de tweede keer in 10 jaar dat ze uit eten gingen. Ze bouwen nu een huis in de Bush en gaan daar binnenkort in een stam wonen.
Vier kinderen van 8,6, 4 en 1 jaar dus. Twee meiden en twee jochies. Amerikaans gezin. Om 6 uur had de mama het eten klaar en na wat aanwijzingen vertrokken de papa en mama en mochten wij met de kinderen eten. Er was een lekkere kip gebraden, rijst gekookt en maïs. Lekkere gebonden jus erbij, eenvoudig maar smakelijk.
Na de maaltijd krijgen deze kinderen als toetje “snacks”, dat houdt dan in: koekjes of andere zoete dingen. Lekker gezond dus! Het tweede meisje Arianna, was die dag jarig (6 jaar geworden). Ze was aanvankelijk een beetje dwars en vond dat ze van allerlei mocht “omdat ze jarig was”. De kinderen moesten wel even wennen dat wij het voor het zeggen hadden, en niet zij. Arianna vond b.v. dat zij het hele vel van de kip moest hebben “omdat ze jarig was”, dus voordat wij er aan toe waren de kip te verdelen begon ze al met haar handen aan het vel te plukken. Hmmm, dat hadden wij ons een beetje anders voorgesteld. Bij de verdeling door "opa Sinco" kreeg ze uiteindelijk haar vel en nog wat echt vlees. Ze straalde, maar na een poosje was ze toch verzadigd en werd het bord met een grote zwieper naar de overkant van de tafel gezeild, waar haar zusje zat, die moest de rest maar opeten. Dus die begon de stukken vlees weer verder af te plukken.  De jarige vond dat ze nu wel haar snack kon krijgen. Wij vonden eigenlijk dat ze eerst ook nog even wat rijst en maïs moest eten. Nu ja, met de belofte dat ze daarna haar snack kon krijgen, at ze het nog op ook. Ik had natuurlijk niet al te veel opgeschept. Ook broertje van 4 liet zich gelden en moest even wennen dat wij zoiets als orde en regel verwachtten. De enige die zich zonder commentaar en smakelijk liet bedienen was onze kleine Elias. Tja, met welk kind heb je nu het meeste te doen? Al met al schatjes die even uitzochten waar de nieuwe grenzen waren.
Toen de snacks aan de beurt waren vlogen de drie van tafel om naar hun favoriete voorraaddoos te rennen. Vakkundig werden diverse deksels van potten gedraaid en werden er een stapel koekjes verorberd. Nu ja, wij waren er voor het eerst en kennen de Amerikaanse gewoontes niet zo van binnenuit... wij zouden sommige dingen een beetje anders aanpakken. Maar goed, voor die ene keer. Wat erg leuk was: de twee zusjes gingen samen liedjes zingen. Het klonk zo schattig, af en toe wist de ene een regel, dan de ander, ze keken elkaar constant aan om naar elkaars mond te kijken om zo te zien hoe het liedje verder ging. Echt heel schattig! Toen douchen. De dames konden zich zelf bedruipen en meneertje van 4 kwam ook een heel eind. De kleine Elias werd door ons gepoedeld en ze hadden wel schik. Daarna mochten ze nog tot 8 uur een dvd bekijken die het meisje voor haar verjaardag had gekregen. Ik bracht Elias maar vast naar bed en heb de afwas gedaan terwijl Sinco met de kindertjes meekeek.
Ik begreep nu beter dat het moedertje af en toe de moed verliest. Ik zou haar graag helpen waar ik kan.

Toen ze eenmaal allemaal op bed lagen moest ik nog wel een paar keer naar beneden en heb uiteindelijk de feestvierende dames in verschillende kamers gelegd. Het was inmiddels 9 uur, mooie tijd om te gaan slapen toch? Sinco was inmiddels naar huis gegaan om zijn eigen werk te doen. Ik heb lekker zitten lezen in een mooi boek dat daar lag, tot om 10 uur de ouders thuiskwamen.
Ze waren ontzettend dankbaar en hadden natuurlijk genoten van hun avondje vrij. Nu, dat was ze van harte gegund!

Volgende week zal ik vertellen van een dag naar Walindi!

Tenslotte een stukje van Sinco.

Gisteren 21 november hielden we een assemblee van de school met alle klassen en ouders in de conferentiezaal/kerkzaal. Het was thanksgiving voor de Amerikanen, wij zouden zeggen dankdag. De lagere klassen lieten horen aan de ouders dat ze de bijbelboeken kenden en enkele teksten. Goede toespraak van de juffrouw van map 2 (Carla) over dankbaarheid.

Boven in detail. De cacaobonen groeien vanuit een bloem kaal aan de stam. Er wordt hier eersteklas cacao geproduceerd.
Links: Cacaoboom onder cocos.
Rechts: Michel leert me Tok Pisin.

Hieronder leert Michel mij hun algemene omgangstaal: het Tok-Pisin. Hij doet enorm zijn best door alles zowel in het Engels als in het Tok Pisin te beschrijven. Hij is heel trots daarvoor een schrijfblok en een echte Hollandse ballpoint te hebben. De mensen hier zijn steeds weer zo bijzonder vriendelijk.

Boven: Vandaag 22 november ben ik op bezoek bij Tony - een van onze "bewakers". Zulke wandelingetjes zijn goed voor me. Hier op de basis loop ik maar weinig van huis naar school. Verder steeds alles voorbereiden en nakijken.

Na wat zoeken vond ik het huisje van Tony.

Zo onderweg blijf je iedereen groeten omdat iedereen zo vriendelijk is: monin (Good morning), avinun (good afternoon), ju go we (where do you go?) enz. Mi go long Kassia (ik ga naar Kassia). De taal is erg logisch maar je moet het toch weer even allemaal leren.

Tony liet me ook zijn tuin zien met alle gewassen en tenslotte de droger voor de kokos. De kopra wordt door de mensen uit de rijpe kokosnoot gehaald en dan gedroogd. Daarna in zakken verkocht naar Kimbe. Zij krijgen dan 90 Toia per zak, dat is nog geen kwartje. De verwerkende industrie en de tussenhandel verdient er heel wat meer aan.

Links: De dryer voor de kokos. In de pijp onder brandt men hout. Dan is er een meter niets, gevolgd door een rooster waarop een laag kokos van ongeveer 30 cm ligt om te drogen.

Rechts: De kinderen bij een aubergine.